Domy projektu Margarety Schütte-Lihotzky (nr 61-62)

Domy szeregowe przy ulicy Woinovichgasse projektu Margarety Schütte-Lihotzky – pierwszej kobiety, która ukończyła w Austrii studia architektoniczne – oraz sąsiednie budynki autorstwa Maxa Fellerera należą do najmniejszych domów na Osiedlu Werkbundu. Zajmując 35 względnie 36 m² powierzchni zabudowy domy te mają też podobny rozkład pomieszczeń. Oboje projektanci umieszczają pokój dzienny, zajmujący połowę powierzchni zabudowy i całą szerokość traktu, od strony ogrodu. Różnica polega na tym, że w budynkach Maxa Fellerera do kuchni wchodzi się z przedpokoju, a w domach autorstwa Margarety Schütte-Lihotzky kuchnia dostępna jest z pokoju dziennego. Architektka, która już na początku lat dwudziestych XX wieku intensywnie pracowała nad koncepcjami różnych typów domów mieszkalnych i racjonalnym planowaniem strefy gospodarczej mieszkania, opowiadała się zawsze za połączeniem pokoju dziennego z kuchnią. Z jednej strony pani domu nie powinna podczas pracy w kuchni być odcięta od życia rodzinnego i członków rodziny, a z drugiej dzięki takiemu rozkładowi maksymalnie skraca się odległość między kuchnią a kącikiem jadalnym, co sprzyja racjonalnemu prowadzeniu gospodarstwa domowego. Margarete Schütte-Lihotzky, zatrudniona w latach 1926-1930 w urzędzie budownictwa we Frankfurcie nad Menem, kierowanym wówczas przez Ernsta Maya, jest powszechnie znana przede wszystkim jako autorka tzw. kuchni frankfurckiej, wbudowywanej masowo na osiedlach Nowego Frankfurtu.

W dwupiętrowych domach szeregowych w kształcie kostki, zaprojektowanych przez Margaretę Schütte-Lihotzky na wiedeńskim Osiedlu Werkbundu, przyporządkowano poszczególne funkcje różnym kondygnacjom. Żelazne schody kręcone wykładane linoleum łączą strefę mieszkalną na parterze ze strefą sypialną na górnej kondygnacji. Umieszczono tam dwa pokoje sypialne różnej wielkości i łazienkę. Większa sypialnia, w której przewidziano meble wbudowane, a ponadto balkon, rozpościera się przez całą głębokość domu, co umożliwia wietrzenie na przestrzał. Dzięki przeszkleniu ściany pokoju dziennego (okna i drzwi tarasowe) pomieszczenie to, zajmujące całą szerokość traktu, otwiera się na ogród położony po południowo-zachodniej stronie domu.

Oba domy, których wnętrza zaprojektowali Hans Pitsch (dom nr 61) i Anton K. Strahal (dom nr 62) zostały – podobnie jak sąsiednie budynki autorstwa Maxa Fellerera – sprzedane jeszcze w 1932 roku podczas trwania wystawy. Margarete Schütte-Lihotzky, która przed wiedeńską wystawą Werkbundu zdobyła długoletnie międzynarodowe doświadczenie w zakresie budownictwa osiedlowego i współpracowała z czołówką międzynarodowej awangardy architektonicznej, była jedyną kobietą wśród trzydziestu architektów zaproszonych przez Josefa Franka do zaprojektowania domów na wiedeńskim osiedlu wzorcowym.