Domy projektu Maxa Fellerera (nr 57-58)

Domy szeregowe projektu Maxa Fellerera przy Woinovichgasse oraz sąsiednie budynki autorstwa Margarety Schütte-Lihotzky (domy nr 61 i 62) należą do najmniejszych na Osiedlu Werkbundu. Jeszcze mniejszą powierzchnią zabudowy odznacza się jedynie pierzeja domów przy Jagicgasse, zaprojektowanych przez Eugena Wachbergera (domy nr 21 i 22), Clemensa Holzmeistera (domy nr 23 i 24), Waltera Loosa (domy nr 19 i 20) oraz Karla Augustinusa Biebera i Ottona Niedermosera (domy nr 17 i 18). Dość niskie domy Maxa Fellerera na prawie kwadratowym rzucie, o powierzchni zabudowy wynoszącej 36 m², wyposażono w podwójne okna o ciemnych ramach, typowych dla budownictwa mieszkaniowego
w Wiedniu.

Domy Maxa Fellerera, który kształcił się w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych u Ottona Wagnera i długie lata był głównym architektem w pracowni Josefa Hoffmanna i Clemensa Holzmeistera, swoim podziałem na dwie strefy funkcjonalne i przypisaniem funkcji poszczególnym kondygnacjom są niezwykle podobne do koncepcji przestrzennej wykorzystanej w sąsiednich budynkach, autorstwa Margarety Schütte-Lihotzky. Oboje umieszczają pokój dzienny, zajmujący połowę powierzchni zabudowy i całą szerokość traktu, od strony ogrodu. Pokój ten z czteroczęściowym oknem i przeszklonymi drzwiami do ogrodu podzielony jest centralnym kominem na dwie strefy. Z kolei przedpokój, kuchnię, toaletę i schody usytuowano od strony ulicy. Różnica polega tylko na tym, że u Schütte-Lihotzky kuchnia jest dostępna z pokoju dziennego, podczas gdy w projekcie Fellerera do kuchni wchodzi się
z przedpokoju. Schody z przedpokoju prowadzą na piętro, gdzie znajduje się duża sypialnia z oknem wychodzącym na ogród, łazienka i jeszcze jeden pokój przedzielony niewielką garderobą. Na fotografii z epoki można zobaczyć to długie, wąskie wnętrze z łóżkami umieszczonymi w niszach. Mały stolik, fotel i jeszcze krzesło podkreślają niezwykłą ciasnotę tego pomieszczenia. Urządzenie wnętrz domu nr 57 zaprojektował sam Max Fellerer, projekt wnętrz domu nr 58 wykonał wiedeński architekt Egon Wiltschek (zdjęcia oryginalnych wnętrz domu nr 58 nie zachowały się).

Zorientowane na południowy wschód domy Maxa Fellerera z miejscem do siedzenia na tarasie w ogrodzie, podobnie jak sąsiednie budynki autorstwa Margarety Schütte-Lihotzky zostały sprzedane jeszcze w 1932 roku w trakcie trwania wystawy. Obojgu architektom udało się na minimalnej powierzchni zabudowy uzyskać maksymalną jakość mieszkania. Postulat ten był omawiany już na 2. Międzynarodowym Kongresie Architektury Nowoczesnej (CIAM) we Frankfurcie w 1929 roku, odbywającym się pod hasłem „Mieszkanie dla najuboższych". Podobnie jak Josef Frank, Oskar Strnad oraz Ernst Plischke i Margarete Schütte-Lihotzky, Max Fellerer zalicza się do wybitnych architektów nurtu zwanego drugim wiedeńskim modernizmem.